โรงสีข้าวพระราชทาน “ตัวอย่าง” การบริหารที่ “ชาวนา” ได้ประโยชน์แท้จริง

โรงสีข้าวพระราชทาน บ้านโนนศิลาเลิง จังหวัดกาฬสินธุ์ ตัวอย่างของการบริหาร แบบที่ชาวนาได้ประโยชน์อย่างแท้จริง โครงการเมืองสหกรณ์ฯ อันเนื่องมาจากพระราชดำริ

ประวัติความเป็นมาของโรงสีพระราชทานแห่งนี้ โดยนายเรืองเดช พละเดช ผู้จัดการโรงสีข้าวพระราชทาน เล่าว่า สืบเนื่องจากปัญหาชาวนาถูกโรงสีข้าวเอกชนเอาเปรียบมาตลอด พระราชพิพัฒนาธร จึงขอพระราชทานโรงสีข้าว พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวทรงพระราชทานทรัพย์ส่วนพระองค์ จำนวน ๖.๘๒ ล้านบาท ให้สร้างโรงสีขึ้น ที่บ้านโนนศิลาเลิง กาฬสินธุ์ เริ่มเปิดดำเนินกิจการ เมื่อ พฤศจิกายน ๒๕๔๑

และด้วยพื้นที่โครงการเมืองสหกรณ์ฯ อำเภอฆ้องชัย จังหวัดกาฬสินธุ์ มีสภาพดินและน้ำอุดมสมบูรณ์เหมาะสำหรับการทำนามาก

อีกทั้งยังมีคลองส่งน้ำสายหลักจากเขื่อนลำปาวตัดผ่านส่วนกลางพื้นที่ และ สมาชิกสหกรณ์และชาวบ้านส่วนใหญ่ยังคงทำนาเป็นอาชีพหลักต่อเนื่องกันมาหลายชั่วอายุคน ในแต่ละปีมีข้าวเหลือกินและต้องนำข้าวเปลือกออกขายเป็นจำนวนมาก

พระราชพิพัฒนาทร (ถาวร จิตตถาวโร) พิจารณาเห็นว่า หากชาวนาได้ขายข้าวสารแทนการขายข้าวเปลือก ก็จะทำให้เกิดรายได้เพิ่มขึ้นอย่างแน่นอน จึงได้ถวายขอพระราชทานโรงสีข้าวให้แก่ สหกรณ์บริการถาวรพัฒนา จำกัด

นับว่าเป็นพระมหากรุณาธิคุณล้นเกล้าล้นกระหม่อมที่พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวได้พระราชทานพระราชทรัพย์ส่วนพระองค์ จำนวน ๖,๘๒๐,๐๐๐ บาท ให้สร้างโรงสีข้าวพระราชทานขนาดกำลังผลิต ๔๐ ตันต่อวัน บนพื้นที่ ๒๒ ไร่ ณ บ้านโนนศิลาเลิง กิ่ง อ.ฆ้องชัย จ.กาฬสินธุ์

และทรงพระกรุณาโปรดเกล้าฯ ให้สมเด็จพระบรมโอรสาธิราชฯ สยามมกุฎราชกุมาร เสด็จฯ แทนพระองค์ ทรงเปิด โรงสีข้าวพระราชทาน” เมื่อวันที่ ๙ พฤศจิกายน ๒๕๔๑

โรงสีข้าวพระราชทานได้เริ่มดำเนินการรวบรวมรับซื้อข้าวเปลือก และสีข้าวออกจำหน่ายตั้งแต่วันที่ ๑๗ พฤศจิกายน ๒๕๔๑ เป็นต้นมา

ภายใต้ความรับผิดชอบของคณะกรรมการดำเนินการของสหกรณ์บริการถาวรพัฒนา จำกัด โดยมีคณะกรรมการบริหารโรงสีข้าวพระราชทาน ซึ่งมีท่านผู้หญิงวราพร ปราโมช ณ อยุธยา เป็นประธานกรรมการบริหาร

นโยบาย และ เป้าหมาย และแนวปฏิบัติของโรงสีข้าวพระราชทานมุ่งเน้นและหวังผลที่จะทำให้โรงสีข้าวพระราชทาน เป็น “โรงสีแห่งความสุขร่วมกัน”

ตามพระราชดำรัสของพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว เมื่อวันที่ ๔ ธันวาคม ๒๕๔๐ ความตอนหนึ่งว่า

“…แต่ถ้าพูดถึงข้าวที่โรงสีนี้ใช้ ไปซื้อจากเกษตรกรโดยตรง โดยให้ราคาที่เหมาะสม เกษตรกรก็มีความสุขเพราะขายข้าวได้ราคาที่เหมาะสม และผู้บริโภคก็ซื้อในราคาถูกเพราะไม่ต้องมีการขนส่งมากเกินไป ไม่ต้องมีคนกลางมากเกินไป ตกลงผู้ผลิต ผู้บริโภคก็มีคามสุข…”